Dat prestatie en plezier hand in hand gaan, wist ik natuurlijk allang. Oudste dochter was daar afgelopen seizoen nog het levende voorbeeld van. Maar dat plezier zóveel impact kan hebben, weet ik eigenlijk pas sinds kort. Want inmiddels is ook middelste dochter ‘om’.
De voortekenen waren er eigenlijk al enige tijd. Eerst dacht ik nog dat het misschien door de coronaperiode kwam. Of het compleet nieuwe team. Hoe het ook zij, op het veld liep ze al maanden wat verloren rond, ze had niet meer altijd zin om naar de training te gaan en tijdens wedstrijden was het voetbal van haar kant vaak ver te zoeken. Niet alleen zag je haar speelplezier steeds verder wegzakken, ook mijn kijkplezier werd een stuk minder.
Ondertussen bloeide oudste dochter helemaal op bij haar nieuwe meidenteam. Middelste dochter keek hier vanaf de zijlijn naar. Tot ze op een gegeven moment voorzichtig opperde of dit misschien ook wel wat voor haar was?
Zou dat het zijn? Was ze ook klaar met dat testosteron? Ik kon het me in ieder geval goed voorstellen. En dus was de afspraak snel gemaakt. Maar eerlijk is eerlijk, ik was er wel een beetje huiverig voor. Want zoals ik al zei, ik had haar al lang niet meer écht zien voetballen. Kon ze als 14-jarige mee in op divisieniveau spelende MO17? En hoe zou dat gaan, samen met je zus in een team?
Dat antwoord kwam al sneller dan gedacht, want waar kwam dat knoepert harde schot ineens vandaan? En sinds wanneer kon ze zo hard rennen? Was dat mijn dochter? Ja dus. Ik was onder de indruk van haar training. En later van haar prestaties tijdens haar eerste toernooi. Met als klap op de vuurpijl haar echte officiële debuut vlak voor de zomer: tijdens een heuse internationale oefenwedstrijd scoorde ze een pracht van een doelpunt tegen het Engelse _@watfordladiesfc. Met voor mij overigens een nog prachtiger moment daarna, toen ze gelijk naar haar grote zus liep om het te vieren.
Inmiddels is de vakantie voorbij en zijn de trainingen weer begonnen. Gisteren stond er zelfs nog een mooie oefenwedstrijd op het programma. Omdat ze de laatste week training had gemist, begon ze op de bank. Dat maakte ze echter helemaal goed toen ze er in de eerste helft in kwam. Na een assist en twee doelpunten, waarvan één rechtstreeks uit een corner die ook nog eens genomen was met rechts (?), scoorde ze bijna ook nog eens een hattrick. Ze was, zeg maar, lekker bezig. Het lijkt wel of ze al het niet-voetbal van de afgelopen tijd in een keer aan het inhalen is. En ik kan je vertellen, dat is een feest om naar te kijken.