Oudste dochter speelt in een meidenteam. En na tien jaar tussen de jongens is dat best even wennen. Vooral voor mij dan hè.
Want tot voor kort moest ik altijd uitleggen dat ze in een jongensteam speelde. En waarom. Na een decennium in die modus is het dus even omschakelen. Waardoor ik nu de neiging heb om uit te leggen waarom ze níet tussen de jongens speelt. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet hoeft. Want de meeste mensen vinden het alleen maar logisch dat je als meisje bij de meiden speelt.
Al heeft dat in de praktijk wel wat voeten in de aarde gehad. Want van een jongensdivisie naar een meidendivisie, dat mag niet zomaar. Voor een A-categorie gelden nu eenmaal overschrijfregels. En dus moet je dispensatie aanvragen. Zolang dat niet wordt goedgekeurd, mag je niet deelnemen aan de competitie. Uiteraard gaat zo’n proces niet zonder slag of stoot. Als ik daar met een negatieve blik naar kijk (en geloof me dat heb ik afgelopen weken regelmatig gedaan, want het heeft even geduurd en er is heel wat communicatie overheen gegaan), dan denk ik waar hebben we het eigenlijk over? Het gaat over amateurs en een totaal andere competitie. Dat dus.
Maar nu het allemaal geregeld lijkt te zijn (de proef op de som komt natuurlijk zaterdag, zijn alle systemen gekoppeld, en kan de trainer haar aanmelden?), zie ik ook de positieve kant van dit verhaal. Want vijftig jaar nadat het vrouwenvoetbal officieel onderdeel werd van de KNVB, kunnen we dus constateren dat er qua regelgeving geen onderscheid wordt gemaakt tussen meiden en jongens. Lang leve de gelijkheid! Nou ja op dit gebied dan hè. Een meisje in de A-categorie heeft namelijk geen topsportstatus. Dat is alleen voorbehouden aan jongens. Maar ach. We zijn pas een halve eeuw onderweg, en al heel veel hobbels verder. Deze deze wordt vast ook nog wel een keer genomen.
Maar goed, ik dwaal af. Want ik moet dus even wennen. Zo hoef ik ineens niet meer op zoek naar die ene paardenstaart op het veld. Dat zijn er namelijk een stuk meer geworden. Gelukkig heeft ze nog wel een – voor mij althans – herkenbaar loopje, waardoor ik haar toch vrij snel spot.
Maar dat is niet het enige. Want ineens heeft ze er een hele agenda bij. Die meiden gaan namelijk naar een toernooi in Madrid. Supergaaf natuurlijk, maar het is niet gratis. En dus worden tal van acties op touw gezet om het te kunnen bekostigen. Maar ook met Sinterklaas gaan ze wat met elkaar doen. Gewoon, voor de gezelligheid. Hoe leuk is dat!
En gezellig is het zeker. Waardoor zich een nieuw fenomeen openbaart. Zo sta ik tegenwoordig na een training (en vanaf nu dus ook na een wedstrijd) ellenlang te wachten. Want ik weet niet wat die meiden allemaal in die kleedkamer doen. Maar ik denk dat ‘gezellig’ een behoorlijk understatement is. Er klinkt in ieder geval een hoop gelach. En ze nemen alle tijd. Het geklets gaat ook buiten nog vaak door als ze uit de kleedkamer komen.
En mijn dochter? Die zie ik alleen maar met volle teugen genieten en (eindelijk) weer blij op het veld staan. En daar, daar kan ik dan weer heel erg goed aan wennen.