Tja, en dan blijkt na drie dagen dat het niet gewoon om een verstuiking gaat. Maar dat er wel degelijk een breuk zit. Dat betekent sowieso één week spalkgips. En dat is vooral heel ongemakkelijk. Maar na het nieuws van dinsdag zo’n ontzettende bijzaak.
Want toegegeven. Het gips was zwaar en kwetsbaar waardoor leunen niet was toegestaan. En een week zitten en liggen met je been omhoog was niet prettig. Maar inmiddels heb je loopgips gekregen en dus wat meer vrijheid. En over drie weken kun je al gaan bouwen aan je herstel.
Balen is het natuurlijk wel. Vooral vanwege de timing. Want het gebeurde letterlijk middenin de selectietrainingen voor Ajax. Maar je nam het goed op. Je liet je niet uit het veld slaan. Dacht ‘oké, jammer’, zette je schouders eronder en dacht al na over je herstel. Je zat dus goed in de wedstrijd. Maar eerlijk is eerlijk, je had het natuurlijk liever anders gezien.
En dan wordt deze week alles ineens in een ander perspectief geplaatst. Want je voetbalmaatje die je al een aantal jaar kent. Waar je verschillende selecties mee hebt doorlopen. Met wie je vanaf het begin een klik hebt. En met wie je samen gedroomd hebt over Oranje. Zij kreeg deze week een heel ander bericht te verwerken.
Waar jij een tikkie kreeg, moet zij het met een mokerslag doen. In het kwadraat. En je beseft je maar al te goed: je hebt maar een breukje, maar een paar weken gips, maar een klein beetje tegenslag. Iets waar zij voor getekend zou hebben. Het leven deelt soms ongenadig harde klappen uit.
Dus lieve L. als je dat leest, we denken aan je en wensen je heel erg veel sterkte met je herstel. Als we de tijd voor je konden terug draaien zouden we het doen. Zodat jij nu niet deze ongelooflijk zware tijd tegemoet hoeft te gaan. We hadden je zo ontzettend graag een ander bericht gegund. Maar je bent sterk. En je hebt een droom. En wellicht kan die je nu even gestolen worden. Ben je verdrietig, boos, of moedeloos. Maar er komt een eind aan deze ellende. En zodra dat zover is, weet dan dat je maatje op je wacht.