Veerkracht (2)

Soms probeert het universum je te vertellen dat je iets beter niet kunt doen. Maar hoeveel hints je ook krijgt, meestal zie je ze pas als het al te laat is. En hints waren er zeker. Echt alles werd uit de kast getrokken.

Zo gooide allereerst een pandemie roet in het eten. Tot twee keer toe werden de trainingen vanwege corona geschrapt. En toen je – na een jaar wachten – voor de de derde keer een uitnodiging kreeg om naar De Toekomst te komen, deden de weergoden er nog een schepje bovenop. De wereld kleurde wit. En de velden dus ook. 3-0 voor het universum.

Maar niets zo veranderlijk als het weer. Tikten we de ene week nog de -10 aan. Een week later was het +15 graden. En kon nu dan toch echt de training doorgaan. Eindelijk. Wat had je hier na uitgekeken. Want hier heb je tien jaar keihard voor gewerkt. Dingen voor gedaan. En gelaten. Geknokt. Jezelf beter gemaakt. Via heel veel ups. En ook een paar downs. En nu kwam het allemaal samen.

En het ging ook lekker. Tuurlijk maakte je een paar foutjes. Maar je liet ook goede dingen zien. En de sfeer was fantastisch. Op dat veld naast de Arena. Met een groep meiden die je door en door kende. Want dit groepje van twaalf bestond uit louter KNVB meiden. En je deed er niet voor onder. Je genoot met volle teugen. 3-1.

En ik ook. Want wat was het lang geleden dat ik langs de kant stond. En er stond nu weliswaar een hek tussen. Maar door de rasters heen kon ik het prima zien. Nou ja, soort van. Als ik niet vergat te kijken. Want er moest natuurlijk ook heel wat bijgekletst worden.

Geen vuiltje aan de lucht dus, toen we gisteren voor training twee mochten komen. Dit keer niet naast de Arena, maar echt op De Toekomst. Als ouders mochten we nog steeds het terrein niet op. Maar vanaf het fietspad konden we in de verte toch iets van de training meekrijgen. En je ging lekker. Ondanks de afstand kon ik zien dat je weer genoot. De 3-2 hing in de lucht.

Tot dat ene moment.

Ik heb het niet zien gebeuren. Ik zag in eerste instantie alleen een speelster op de grond zitten. Met de rug naar ons toe. Er stonden wat meiden omheen met twee trainers. En hoewel het van die afstand bijna niet te herkennen was, wist ik het gelijk. Jij zat daar. En het was niet goed.

Je probeerde op te staan. Maar dit lukte amper. Ging weer zitten. Nieuwe poging tot staan. Voorzichtige stapjes. Ik zag aan je houding dat je echt pijn had. Ik kon het bijna voelen. Je liep – nee strompelde – naar de andere kant van het veld. Nam plaats in de dug-out. Kreeg ijs om te koelen.

Ondertussen werd mijn moederhart samengeknepen. Het liefst was ik al fierljeppend over de sloot, die tussen het fietspad en het veld lag, naar je toegekomen. Maar dat ging niet. Ik kon helemaal niets doen. En moest de laatste dertig moeten lijdzaam toezien hoe jij daar zat. Dertig hele lange minuten.

Na afloop was jij de enige die niet met de groep mee het terrein af kwam. Ik ging de auto halen en had de dubieuze eer het terrein op te mogen rijden. Want je kon nauwelijks lopen. Het bleek je enkel te zijn. Tijdens een oefening moest je een goal verdedigen. Bij een poging de bal af te pakken, klapte je enkel in een hoek van 90 graden om. En als extraatje knalde ook de bal er nog eens bovenop. Het goede nieuws was dat je de bal wel had onderschept. Een schrale troost, maar ik zeg 3-2 voor jou.

Eenmaal thuis deden we voorzichtig je schoenen uit. En eerlijk gezegd schrok ik van wat ik zag. Want je enkel was niet gewoon een beetje dik. Er zat een heel ei op. En geen kippenei, maar eerder die van een struisvogel. Een bezoekje aan de huisartsenpost maakte het er niet beter op: het waren je banden en de komende drie tot zes weken ben je daar wel zoet mee. Voetbal zit er voorlopig dus even niet meer in. Het universum scoorde de 4-2.

Wat een abrupt einde van iets waar je zo hard voor hebt gewerkt. Het lijkt wel alsof het je niet wordt gegund. Je veerkracht wordt in ieder geval aardig op de proef gesteld. Maar ik ken jou. Je gaat er alles aan doen om hier weer sterker uit te komen. Die 4-2 is een lachertje. De wedstrijd is nog niet voorbij. Er kan nog van alles gebeuren. Ook in blessuretijd.