Je hebt het vast al eens meegemaakt. Een kortstondige maar hevige verliefdheid op vakantie. Een liefde die elke keer een glimlach op je gezicht tovert en waar je niet over uit gepraat raakt. Die zich diep in je hart nestelt en je nooit meer vergeet. Nou ja, tot na de vakantie dan.
Mijn middelste dochter kent dit gevoel al een aantal jaar. Mijn oudste heeft het dit keer voor het eerst ervaren. En nu raken ze er samen niet over uitgepraat. Maak ik kennis met een heel nieuw jargon. Want steekpassjes en lobjes hebben voor even plaatsgemaakt voor termen als gijpen, overstag gaan en pinguïnen. Positiespel en rondootjes voor droog omslaan en de San Francisco rol. Kortom, FIFA moet in de zomer het veld ruimen voor Feva.
Eerlijk gezegd vind ik het een genot om naar te luisteren. Ook al heb ik meestal geen idee waar ze het over hebben. Maar hun enthousiasme werkt aanstekelijk en ik moet mezelf dan bedwingen om niet ergens een zeilbootje op de kop te tikken. Gelukkig wint op zo’n moment het verstand (en oké, de inhoud van mijn portemonnee) het van mijn gevoel. Maar ik kon wel beloven dat we in de laatste week van de vakantie een tweepersoons zeilbootje voor de meiden zouden huren. Zodat ze nog heel even die wind door hun haar konden voelen. Nog heel even de vrijheid van het water konden ervaren. Nog heel even afscheid konden nemen van hun vakantieliefde.
Helemaal top natuurlijk. Al had ik er niet op gerekend dat in die laatste week de thermometer gemiddeld 34 graden zou aanslaan. Maar erger nog, dat er nul wind zou zijn. Kortom, weg plan, weg afscheid en ‘cold turkey’ afkicken.
Gelukkig was er weinig tijd voor ontwenningsverschijnselen. Want hun oude liefde bonkte alweer op de deur. En het is gelijk volle bak. De eerste trainingen en oefenwedstrijden zitten er dan ook al op. En middelste mag zich ook weer verheugen op 12 trainingen bij Ajax. De zomer is voorbij. Het circus is weer begonnen.