Afgelopen week voelde het een beetje als spijbelen. Want we waren er niet bij. Terwijl we wel heel vroeg op waren. Zeker voor een laatste zaterdag in de vakantie. Middelste dochter moest namelijk al om 7.45 uur verzamelen voor haar eerste bekerwedstrijd van het seizoen. We hadden daarna dus nog wat aan de dag zullen we maar zeggen. En toch zijn we niet gegaan.
Deels kwam dat omdat oudste dochter – bij gebrek aan tegenstander – een ingelaste training had tot 11.30 uur. De helft van de dag was zo al weg. Deels was het omdat manlief de laatste voorbereidingen moest treffen voor zijn buitenland reis. Ruim zeven weken op zee. Dat vergde nog wat last minute inkopen. Nog wat bezoekjes van familie en vrienden die nog even dag wilden zeggen. En daarmee verstreek ook het tweede deel van de dag razendsnel.
En laten we ook niet vergeten dat het was mooi weer was. Eén van de laatste dagen zon. Het was dus goed toeven in de achtertuin. Een heerlijke laatste vakantiedag. Maar ergens bleef het toch knagen. Want op nog geen 20 minuutjes rijden, gebeurde iets bijzonders. De officiële aftrap van het nieuwe voetbalseizoen. Met de vrouwen uit de Eredivisie. Alle teams. Compleet.
En wij waren er niet.
Ik herhaal.
Wij. Waren. Er. Niet.
En ik heb de afgelopen week echt geprobeerd te bedenken waarom niet. Maar ik kan gewoon geen goede reden bedenken. Hebben we echt geen tijd gehad? Te druk met wedstrijd, trainen, inpakken, boodschappen doen? Waren we nog te veel in vakantiestemming? Echt. Wat bezielde ons?
Wij. Waren. Er. Niet.
Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij. We hebben het gewoon gemist. Het moment waarop de volledige selecties van Achilles ’29, ADO Den Haag, Ajax, vv Alkmaar, Excelsior Barendrecht, sc Heerenveen, PEC Zwolle, PSV en FC Twente zich presenteerden. Het moment waarop de All-Star match werd gespeeld waaraan onder andere Daphne Koster meedeed. Ongelooflijk.
Ik bedoel. Ik vlieg wel 3.074 km heen en weer om bij de finale van het EK te zijn. Maar bij de seizoensopening 25 km verderop zijn we afwezig. Nou ja. Een beetje dan. Want we waren er dan wel niet live. Maar mijn dochters bleken er stiekem toch te zijn. Op een billboard. Met Rocky tussen hen in.
Wát? Ja echt! Ze stonden gewoon op een poster. In het Olympisch Stadion. En dan ook nog eens naast de EK trofee! Hoe cool is dat? Dichterbij dan dat is mijn oudste in ieder geval niet bij de trofee geweest.
Het bericht bereikte ons via allerlei social media kanalen. Wauw. En dat allemaal omdat ze in de meivakantie met Rocky op de foto waren gegaan tijdens La league! En het mooiste is dat we de poster binnenkort hier thuis hebben. Want de organisatie van La League heeft hem speciaal voor ons bewaard. Hoe bijzonder. Die krijgt ongetwijfeld een mooie plek tussen alle voetbalfoto’s, -bekers en -medailles. Een prachtig aandenken aan een mooie dag. En een goede reminder voor volgend jaar. Want dan zijn we er natuurlijk wel gewoon bij.