Selecteren (2)

Het is half april. Dat betekent dat we over een maandje weer volop in de selectierondes zitten. Zo door de jaren heen hebben we daar al best een aantal van meegemaakt. Bij de jongens, bij de meiden, bij ons vorige cluppie, bij onze huidige club, bij de KNVB. Kortom, ik ben inmiddels wel door de wol geverfd op dit gebied. Althans, dat dacht ik.

Maar het is toch even anders als je aan de andere kant staat. Als jíj degene bent die de keuzes moet maken. Dat is andere koek. En nee, ik hoef geen team samen te stellen. Gelukkig niet. Laat dat maar aan de professionals over. Maar ik moest wel snoeihard zijn. Kiezen tussen al mijn kindjes. Welke wel. Welke niet. En  dan bedoel ik natuurlijk niet mijn lieve, mooie, sportieve, leuke en fanatieke meiden. Daar zou ik nooit tussen kunnen kiezen. Nee. Het ging om de keuze van mijn blogs. Welke komen wel in de bundel en welke niet.

Ik had het mezelf natuurlijk veel makkelijker kunnen maken. Gewoon alle 100 in een boekje. Maar nee. Ik moest zo nodig weer het aantal op 50 zetten. Lekker behapbaar. En dat bleek knap lastig. Want na de eerste ruwe shift (er waren nu eenmaal blogs die ik er sowieso wel bij wilde hebben, of zeker niet), bleven er nog best een aantal over. Ook daar ging ik weer doorheen, om vervolgens op 56 blogs te blijven hangen.

56. dat waren er dus nog steeds zes te veel. Zou ik overstag gaan? Nee, natuurlijk niet. Het blijft selectie hè! Dus na veel schuiven, schrappen, terugplaatsen, lezen en herlezen, was dan toch eindelijk het moment daar. De selectie was een feit. Mijn 50 blogs stonden op papier. Klaar om in een mooie opmaak gegoten te worden. Ondertussen was ik ook druk met de vormgeefster in de weer over de cover. Hiervoor had ik een mooie foto in gedachten. Een waar pareltje tussen alle voetbalfoto’s die ik heb. De foto is gemaakt door medevoetbalmoeder A. Tijdens de boekpresentatie van Vivianne Miedema. Hoe toepasselijk. Dat nu net daar de coverfoto is geschoten voor mijn eigen boek.

Nou ja boek. Dat klinkt als een of ander literair hoogstandje. En dat is het natuurlijk niet. Maar het voelt toch wel speciaal om straks een heus gedrukt exemplaar van mijn eigen blogs in mijn handen te houden. Een echte pocket – mét ISBN nummer – die twee voetbaljaren samenvat. Een mooie, tastbare herinnering voor mijn meiden. En een klein eerbetoon aan alle voetbalmoeders die iedere week weer klaarstaan voor hun eigen Martens-jes, Miedema-tjes en Van de Sande-tjes.

En wat het nog specialer maakt – en daar ben ik stiekem best een beetje trots op – is dat het voorwoord is geschreven door een medevoetbalmoeder. En niet zomaar één. Een tipje van de sluier? Ze heeft het allemaal al eens meegemaakt. Toen niemand nog van vrouwenvoetbal had gehoord stond zij al te kijken langs het veld. En nu het immens populair is, staat ze er nog steeds. Als grootste fan van haar eigen Oranjeleeuwin en kersverse Europees Kampioene.

Al enig idee wie het zou kunnen zijn?