We staan aan de vooravond van een grootse gebeurtenis. Een unieke happening waar we al heel lang reikhalzend naar uitkijken. We telden af. Van 100 dagen. Naar 50. Naar een maand. Naar een week. En elke keer kwamen er kleine euforie momentjes. Mijlpaaltjes die langzaam de grote dag dichterbij brachten. En de afgelopen periode raakte dat in een stroomversnelling. De ene fantastische gebeurtenis volgde de andere op. Kleine pareltjes om te koesteren.
Zo kwam dan eindelijk – als je wacht duurt alles lang – het filmpje van Intersport online. Wat zeg ik, er kwam er gewoon nog één. De lol die middelste dochter tijdens de opnames had met voetbalvriendinnetjes E en Y spatte werkelijk van het scherm af. En als kers op de taart sierde hun portretten ook nog eens op de flyers in de Intersport winkels. Hoe leuk om dat als 9-jarig meisje mee te mogen maken.
Maar daar hield het niet op. Want een kleine week later verscheen ook het spotje van Continental, waarin wordt opgeroepen om naar de fanzone te komen voor een oranje fan make-over. Hierin figureerde niet alleen oudste dochter, maar ook (stief)achterachternichtje L met haar moeder en buurman N. Zeg maar een soort van samengesteld gezin. Speciaal bij elkaar gebracht vanwege hun liefde voor het vrouwenvoetbal. Nou ja, met uitzondering van buurman N dan. Maar hij was dan ook erg goed gecast voor zijn rol van papa die er niets van begreep.
En toen kwam er nog die actie van de Leeuwinnen. Want eindelijk is daar dan het panini album met vrouwenvoetbal teams. En een aantal speelsters gaf een plaatje mét handtekening weg. Zonder enige verwachting deed ik mee. Want middelste dochter zou 10 worden. Hoe gaaf zou dat zijn voor in haar album. En toen ineens kreeg ik bericht. Van niemand minder dan Shanice. Had ik zomaar haar paniniplaatje gewonnen. Wat een top verjaardagscadeautje. Wow!
En vorige week was het dan tijd voor alweer een mijlpaal. De eerste keer. Mijn vuurdoop. Samen met mijn leermeester. Om al zijn kennis op te zuigen. Te leren. Te kijken. En te doen. De uitzwaaiwedstrijd van de Oranjeleeuwinnen. In Rotterdam mochten ze het opnemen tegen Wales. Nederland maakte haar favorietenrol waar. En hoewel er veel meer in had gezeten, eindigde de wedstrijd in een mooie 5-0 zege. En ik mocht er verslag van doen. Vanaf de perstribune. En daarna naar de mixed zone om speelsters te spreken. Hoe gaaf is dat! Ik keek. Ik deed. En ik genoot. Met volle teugen.
Vervolgens nog even de rest van het team van vrouwenvoetbalnieuws.nl opzoeken. Een deel van hen stond net met Daphne Koster te praten. Ze had mijn blog gelezen. Cool! Ik was er even door van mijn stuk gebracht. Daarna wilde ik de rest van het team nog even dag zeggen. Toen ineens iemand met me op de foto wilde. Huh? Met mij? Wat dan? Ik was flabbergasted toen het ook nog eens de vader van Vivianne bleek te zijn. Het moest niet gekker worden. Wat een bizarre avond. Maar hoe tof dat hij mijn blog leest.
En na al die geweldige momenten kan het aftellen nu dan toch echt beginnen. Kan ik niet wachten tot die spelerstunnel open gaat. En onze Leeuwinnen, in hun eigen speciale tenue, met dit fantastische event een geweldig podium krijgen om te laten zien dat zij die beker waard zijn.