De EK trein draait op volle toeren. En terwijl ik me zeer bevoorrecht voel dat ik iedere dag bij een wedstrijd ben om hier verslag van te doen, beleven mijn kinderen ook de tijd van hun leven.
Het begon allemaal bij de openingswedstrijd. De kaartjes hiervoor hadden we al gelijk besteld toen ze beschikbaar kwamen. Deze unieke gebeurtenis wilden we natuurlijk niet missen. En we wilden goede plaatsen. Zodat we de Leeuwinnen het veld op konden zien komen. En ze naar ons gericht zouden staan tijdens het volkslied. Pas op 16 juli realiseerden we ons echter hoe goed die plaatsen wel niet waren.
Want maar liefst enkele rijen achter ons zaten onze Koning en Koningin! Hoe gaaf! Nou ja. Voor mijn kiddo’s en manlief dan. En volunteer K. die we op we op het laatste moment blij konden maken met mijn kaartje. Ik zat immers op de perstribune. Maar zelfs vanaf die plek was het – met wat nek rek- en strekoefeningen – voor het eerst dat ik hen van zo dichtbij kon zien. Toch wel heel speciaal.
Een ander speciaal moment in die wedstrijd was het oorverdovend applaus dat in de 32e minuut klonk. Een eerbetoon aan de veel te jong overleden oud-international Sylvia Nooij. Hoe triest deze aanleiding ook was, tegelijkertijd was het ook heel mooi om te zien en vooral horen dat zoveel mensen op deze manier haar naasten een hart onder de riem wilden steken. En voor mijn meiden een kleine les over de kostbaarheid van het leven.
Uiteindelijk keken ruim 2,1 miljoen mensen naar deze wedstrijd. En dat was alleen in Nederland. In Duitsland keken zelfs 6 miljoen mensen. En zij speelden niet eens! Kortom, een mooie dag voor het vrouwenvoetbal. Nog maar net bekomen van deze ervaring kregen we twee dagen later een mail. Er was een plekje vrijgekomen bij de ballenmeisjes voor de wedstrijd Engeland – Schotland in Utrecht. Aangezien oudste dochter zich hiervoor had opgegeven, mocht zij dit plekje innemen. Als ze dat wilde tenminste. Nou dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. We kregen er ook twee tickets bij voor de begeleiding.
We bedachten ons geen moment en belden oma E. of zij met middelste dochter naar deze wedstrijd toe wilde. Eens een keer iets anders dan oppassen. Zo gezegd, zo gedaan. We moesten ons die dag vroeg melden bij het stadion. Eenmaal aangekomen krioelde het daar van de jongens en meiden. Want ook de middencirkeldoekdragers, de vlaggendragers en de kids voor in de line-up stonden hier klaar. We besloten nog even te blijven hangen totdat dochterlief daadwerkelijk het stadion inging. We hadden immers tijd genoeg. Daarna zouden we dan kijken waar we iets zouden kunnen eten.
Al wachtend sprak één van de begeleiders van al die kinderen mijn middelste dochter aan. Of zij ook was gekomen voor één van de functies? ze waren namelijk nog aan het wachten op een aantal meisjes voor de middencirkeldoek. Of zij misschien ook mee wilde? Met grote ogen keek ze me aan. Mocht dat? Echt? En voor we het wisten stonden oma en ik twee kinderen uit te zwaaien. Wat een geluksvogels waren het toch.
Eenmaal op de tribune bedacht ik me dat oudste dochter wellicht helemaal niet had meegekregen dat haar zusje ook mee mocht. Ik stuurde haar dus even een appje. Ze reageerde gelijk. En of ze dat had meegekregen. Ze mocht zelfs mee het veld op! Ja duhuh, reageerde ik, als doekdrager. Maar mijn dochter was meer up-to-date dan ik. Eén van de jongetjes uit de line-up durfde namelijk toch niet. En drie keer raden wie zijn plek mocht innemen! Mazzelaar! Zo ga je het ene moment je zus wegbrengen en het volgende moment loop je gewoon aan de hand van een Schotse speelster het veld op.
En ook mijn oudste had de avond van haar leven. “Ik stond gewoon op het veld!”, was haar veelzeggende en super enthousiaste reactie na afloop. Ze had zelfs in haar beste Engels nog even met Mark Sampson, de bondscoach van de Lionesses, gesproken. En ze moest een aantal keer in actie komen door de bal aan te geven. Wat een geweldige ervaring.
Een EK in eigen land is uniek. Maar dat je daar er als jong meisje zo dichtbij van kunt genieten, is echt onbetaalbaar. Het is ongelooflijk wat die meiden allemaal meemaken. Iedere dag besef ik me weer wat een bofkonten het zijn. En natuurlijk gun ik hen dit van harte. Maar soms wilde ik dat ik weer even tien was.