Katten en voetbal. Ze hebben niet veel met elkaar te maken. Of toch wel? Twee jaar geleden overleed onze grote rode kater. Mijn oudste vond hem op de overloop, nadat we thuiskwamen van een ietwat teleurstellend voetbal event. En daarmee werd de herinnering aan deze toch al niet zo fijne voetbaldag voor altijd verbonden met deze nare afsluiting.
Voorlopig zou er ook geen nieuwe kat komen. Mijn jongste was destijds 9 maanden. Bovendien waren de herinneringen aan onze geliefde kater nog vers. Dus we zouden er wat tijd overheen laten gaan. En wachten tot onze jongste wat ouder was. Maar ja. Wat is ‘wat ouder’?
2 weken geleden begon het dan ook ineens weer te kriebelen. Een enorme behoefte om naar het asiel te gaan maakte zich van me meester. Gewoon. Even kijken. Oriënteren. Want ik wist ook wel dat het lastig zou zijn om een niet al te oud katje te vinden die ook nog eens samen kon met een peuter. Maar even gaan kijken kon geen kwaad toch?
Zo gezegd zo gedaan. Nadat alle wedstrijden die zaterdag waren afgelopen en de lunch was verwerkt hesen de meiden zich in hun jas. Het regende pijpenstelen. Niet echt weer om erop uit te gaan. Maar met de belofte dat we echt wat leuks gingen doen, gingen ze overstag. Vele regendruppels en twee asiels later zagen we haar. En we waren gelijk verkocht. Daar zat ze. Een klein wit gevlekt poesje. Luisterend naar de naam Cena.
Cena? Als in de betekenis ‘avondeten’? Hmm, ze was dan wel om op te vreten, maar om haar nu ook zo te noemen? Kortom, we namen haar natuurlijk mee naar huis, maar aan die naam moesten we wel even wennen. Eenmaal thuis werd dan ook druk gespeculeerd over een andere naam. Aan welke eisen moest deze voldoen? Waar haalden we inspiratie vandaan?
Het duurde niet lang voordat de link met voetbal werd gelegd. Vervolgens passeerden verschillende namen de revue. Daniëlle als topfavoriet van mijn oudste. Maar als brunette viel ze vrij snel af. Onze nieuwe aanwinst was immers wit. Het moest dus de naam van een blonde speelster worden. En liefst van een middenvelder of verdediger. De posities waar mijn meiden zelf spelen.
Mijn middelste heeft na de Ajax talenttrainingen altijd een zwak gehad voor Daphne. Maar het lukte ons niet daar een leuke poezennaam van te maken. Andere namen volgden. En uiteindelijk bleven twee kanshebbers over. Jackie, die na het afgelopen EK ons hart heeft gestolen. En Anouk, die haar glansrijke carrière afgelopen seizoen (helaas) beëindigde. En dat in stijl deed met het halen van de Dubbel.
En zo werd in ons huis wederom een poes verbonden aan het voetbal. Maar nu op een leuke manier. Want onze Noukie is een lot uit de loterij. Speels en lief. En – hoe kan het ook anders – balverliefd.