En daar ging ze. Vastberaden. Geen spoor van twijfel. Ze had de KNVB meiden afgelopen seizoen wekelijks zien trainen op haar club. Dit is wat ze wilde. Ze kreeg een nieuwe kans. En ze zou het niet nog een keer verknallen. Niet zoals vorig jaar. Toen ze haar zenuwen niet de baas kon. Nee, nu was ze er klaar voor. Alles in haar houding zei ‘kom maar op’. Wat een kanjer is ze toch. En wat is ze gegroeid dit jaar. Alhoewel…
Mentaal mag ze dan wel echt een sprong hebben gemaakt, fysiek leek er weinig gebeurd. Want ze mocht het weer aan hoor. Het hesje. Nou ja… ‘-je’…. Was dat maar waar. Noem het maar gerust een HES, want ook nu waren ze weer van de maat oversized. En dat is nog zacht uitgedrukt. Natuurlijk had ik dat kunnen weten. Want we hebben dit hobbeltje de afgelopen jaren al vaker genomen. Eerst met oudste dochter. En nu weer met middelste. Je zou dus verwachten dat ik bij dit soort gelegenheden standaard een lading veiligheidsspelden bij me heb.
Maar helaas. Dan zou ik wel heel goed voorbereid zijn. En hoe graag ik dat ook zou willen, dat ben ik niet. En dus word ik elke keer weer verrast bij de aanblik van het hesje. En denk ik elke keer weer; “oh ja, dat is waar ook. Volgende keer een paar spelden mee.” Wat ik dan vervolgens weer keihard vergeet. En dus stond ik ook afgelopen week weer flink te knopen.
En dat lijkt makkelijker dan het is. Want leg je de knoop te veel aan de zijkant, dan beukt haar arm er de hele tijd tegen aan. En dat is irritant. Leg je ‘m aan de achterkant, dan kun je het rugnummer niet meer lezen. En dat is weer niet handig tijdens een selectieactiviteit. Dus eindigt ‘ie meestal aan de voorkant.
Maar dan ben je er nog niet. Want die knoop voorkomt weliswaar dat ze een jurk aan heeft, maar de schouders. Dat is een heel ander verhaal. Want ondanks dat de armen en schouderpartijen van mijn middelste dochter behoorlijk gespierd zijn – geen idee hoe dat kan trouwens – zakken die one-size-fits-all-maar-alleen-als-je-maat-xxl-hebt-hesjes constant van de schouders af. En genoeg stof om daar dan ook een knoop in te leggen is er dan weer niet. Kortom, tijdens het voetbal wordt voortdurend aan de schouderbandjes van het hesje gehesen.
En waarom vraag ik me af. Ze bestaan namelijk wel. Hesjes in kindermaten. Sterker nog, de KNVB heeft ze. Met eigen ogen gezien. Tijdens een van de trainingen van mijn oudste dochter. Dus ofwel deze hesjes komen van de club waar de activiteit plaatsvindt en zij hebben alleen volwassen maten. Ofwel de trainers pakken steevast de verkeerde hesjes van de plank. Maar wat de reden ook is, onhandig is het wel.
En dus leg ik nu maar vast een knoop in mijn zakdoek. Voor het geval dat dochterlief wellicht, misschien, wie weet, door is naar de volgende ronde. En ik die veiligheidsspelden dan niet weer vergeet.