Herinneringen

Deze week ging ik heel even terug in de tijd. Ongeveer 2 jaar om precies te zijn. En een beetje onverwacht. Maar daarom alleen maar des te leuker.

Ik had namelijk het voorrecht om bij de boekpresentatie van Daphne Koster te mogen zijn. Daphne. Hét boegbeeld van het Nederlandse vrouwenvoetbal. In 2009 bereikte ze met de Nederlandse vrouwen de halve finale van het EK. En dit jaar haalde ze zowel het landskampioenschap als de beker binnen voor Ajax. Hoe gaaf. En ja, dat laatste klinkt van een Feyenoord gezin misschien een beetje gek. Maar bij de vrouwen juichen we vooralsnog voor Ajax. Of eigenlijk voor Daphne. En Loïs. En Chantal.

Want sinds een kleine 2 jaar hebben zij bij ons een speciaal plekje. En daar moest ik aan denken toen ik Daphne woensdag zag staan. En Loïs. Want die was er ook. Ik vroeg me af of Daphne het nog zou weten. En of ze zich überhaupt realiseerde wat zij heeft betekend voor ons. En meer in het bijzonder voor mijn middelste dochter. Waarschijnlijk niet. Ze ziet zoveel meiden voorbij komen.

Maar goed. Het zou kunnen. Mijn dochter heeft ze namelijk zes keer gezien. Met 15 andere talentvolle meiden. Want zij waren de ‘happy few’ die in 2015 zes woensdagmiddagen naar De Toekomst mochten komen. Voor een heuse Ajax training. In de koepel. Onder leiding van niemand minder dan Daphne, Loïs en Chantal. En Heini. Laten we hem vooral ook niet vergeten. En mede mogelijk gemaakt door ABN AMRO. Ook dat moet gezegd.

Een fantastische ervaring. Ik zie de meiden nog lopen. Die eerste dag. Tussen al die jongetjes. Die met hun ouders wekelijks op De Toekomst kwamen. En even gek opkeken toen daar een clubje meiden aankwam. Meiden die ook nog eens de kleedkamers gebruikten en een heus tenue kregen. Die in de koepel mochten trainen. En na afloop een warme maaltijd kregen. Het moest niet gekker worden.

Het tenue past inmiddels niet meer. Maar het ligt nog steeds als stille getuige in de kast. Ze vond het zo geweldig dat ze het jaar erop nog een keer mee wilde doen. Maar de thermometer gooide roet in het eten. Want hoewel ze wel naar de selectiedag ging, zag ik al snel dat het ‘m niet zou worden. Ze was zichzelf niet. Deed nauwelijks mee. En al snel bleek waarom. Ze had ruim 40 graden koorts toen ze het veld afkwam. Logisch dus dat ze er dit keer niet bij zat. Maar daarmee werd de herinnering aan het jaar ervoor nog dierbaarder.

En nu zijn we dus bijna 2 jaar verder. En staat haar trainster van weleer vlak voor me. Ik sta er een beetje met een dubbel gevoel. Want deze fantastische topsportster gaat stoppen. We gaan haar missen. Maar tegelijkertijd is het ook de reden dat haar biografie uitkomt. En dat ik de eer heb om hier te staan. Na afloop geeft ze wat interviews en signeert ze de boeken. Zo ook die van mij. Speciaal voor mijn middelste dochter. Ik moet haar de groeten doen. Ze weet het nog. Hoe bijzonder. Ik ben sprakeloos.

Met een glimlach rijd ik die avond naar huis. En als ik de volgende dag het boek doorblader wacht ons een nieuwe verrassing. Want daar staat ze. Mijn dochter. Samen met de andere Ajax meisjes. Gewoon in Daphnes boek. De cirkel is rond.