Na tien jaar langs de lijn te hebben gestaan, dacht ik alles wel een keer gezien te hebben. Want er gebeurt best wat op en rond het voetbalveld. En ondanks dat we het hier nog steeds hebben over kinderen, valt het vaak niet in de categorie ‘positief’.
Gillende coaches of overhitte ouders (en de daarbij horende plaatsvervangende schaamte), gestaakte wedstrijd (door de trainer die het anders uit de hand ziet lopen), gebroken ledematen (door ongelukkige valpartijen), scheldende kids (die woorden gebruiken waar ik het schaamrood van op mijn kaken krijg). Zo maar een greep uit de voorvallen in de afgelopen jaren. Helaas is de slogan ‘zonder respect geen voetbal’ , in de praktijk vaak nog ver te zoeken.
Afgelopen weekend kwam er weer een nieuw fenomeen bij: de stakende scheids. En dat bij een vriendschappelijke wedstrijd. Nu zou je kunnen denken, tja als een scheids gaat staken, dan hebben de spelers het wel heel erg bont gemaakt. Maar ik was er bij, en geloof me, dat was niet het geval.
Dus ik zag de bui alweer hangen. Wat zou er nu gaan gebeuren? Ging het nu van leiden naar lijden? Visioenen van mattende kids, scheldende ouders, respectcommissies die over en weer de boel moesten sussen, doemden op. Maar niets bleek minder waar. Sterker nog, de wedstrijd werd gewoon voortgezet. Zonder enig akkefietje.
Wellicht dat de set consumptiebonnen die de tegenpartij kreeg, een positief effect had. Of het feit dat ze zelf iemand mochten aanwijzen om de wedstrijd uit te fluiten. Hoe het ook zij, de wedstrijd werd hervat alsof er niets aan de hand was. En hij eindigde zoals hij begon: vriendschappelijk.
Zo kan het dus ook. Niks geen gedoe. Maar gewoon, fatsoenlijk met elkaar omgaan. Zoals het hoort. Het is dat ‘ie volgens mij niet bestaat, maar anders zou ik zeggen: iedereen een groene kaart!