Genieten (2)

Ongeveer een maand geleden schreef ik over de totaal onverwachte avond die mijn middelste dochter mocht beleven. Haar eerste wedstrijd voor de KNVB. Terwijl ze niet eens in de selectie zat. Een droom die uitkwam. Ik eindigde mijn blog met de woorden dat – hoewel dit misschien de enige en laatste keer zou zijn – het natuurlijk wel naar meer smaakte.

Mijn dochter kon haar geluk dan ook niet op toen ze  een paar weken later wederom een oproep kreeg. Of ze nogmaals een wedstrijd kon komen invallen? Nou, daar hoefde ze niet lang over na te denken. Al was ze niet erg fit. Sterker nog. De griepepidemie die Nederland in zijn greep hield, klopte ook bij ons aan. Maar ze wilde deze kans natuurlijk niet voorbij laten gaan. Dus fit of niet. Ze ging.

Al vond ze het ook dit keer spannend. Mede omdat ik pas later zou aanhaken en zij door de oppas werd afgezet. Gelukkig duurde het niet lang voordat de eerste bekende gezichten binnendruppelden. Zo was door teamgenootje D. en wandelde even later ook oud-teamgenootje L. binnen. Wat leuk! Ook zij mocht dus invallen! Supergaaf.

Beide meiden genoten zichtbaar van dit nieuwe avontuur. Evenals alle andere meiden die waren opgeroepen van de stand-by lijst. Helaas waren er niet genoeg tenues, dus tijdens de wedstrijdjes werd niet alleen met speelsters, maar ook van kleding gewisseld. En tot mijn verbazing zag ik dat dit best snel ging. Waarom duurt dit iedere ochtend bij ons thuis dan zo lang? Enfin, ze kreeg behoorlijk wat speelminuten en voor ze het wist was het alweer voorbij.

Als kers op de taart, werden alle invalsters ook nog eens uitgenodigd voor de training de week er op. De vraag was alleen of ze dat zou redden. Want hoe niet-fit ze echt was, bleek al snel. Na de wedstrijd stortte ze thuis helemaal in. De dag erna lag ze met koorts op bed. En het duurde een week voordat ze weer een beetje up-en-running was.

De dag van de training was ook de dag dat ze weer voor het eerst naar school ging. Misschien een beetje te veel van het goede? Ik keek naar haar bleke snoetje. Wat zouden we doen? Nog even wat aansterken? De training overslaan? En dan? Misschien was dit wel echt de laatste keer? Dat kon ze toch niet voorbij laten gaan? Dus herhaalde de geschiedenis van de week ervoor zich. Fit of niet. Ze ging.

Uiteraard heeft ze wel gemeld dat ze absoluut nog niet fit was. En al had ze het niet gezegd. Haar gezicht sprak boekdelen. Ik dacht dan ook dat ze na de warming-up zou afhaken. Maar dat deed ze niet. En na de eerste oefening ook niet. Na de tweede dan? Ik kon helaas niet blijven om dat af te wachten. Het lot van een ploetermoeder zullen we maar zeggen. Kortom, ik moest even naar huis om voor de andere kroost te zorgen. Ondertussen stond de moeder van speelster Y. stand-by om haar op te vangen als het niet meer ging.

Toen ik weer terugkwam, waren ze al bezig met een onderling potje op een heel veld. En warempel. Mijn dochter stond er nog steeds in! Ik zag dat ze niet super hard holde. Maar ze deed wel mee. Ik was verbaasd. Hoe had ze dat voor elkaar gekregen? Het leek wel alsof ze door de training vleugels had gekregen. Alsof ze het laatste beetje griep uit haar lijf had gerend. Toen ze van het veld kwam had haar bleke snoetje plaats gemaakt voor een paar mooie rode blosjes. En een grote glimlach. Want ze had weer enorm genoten. En dat was dit hele avontuur meer dan waard.