Even helemaal stil

Het ene seizoen ben je nog onoverwinnelijk en vier je met je meidenteam je eerste kampioenschap. Het volgende seizoen speel je bij een andere club, tussen de jongens en ben je blij als er überhaupt een doelpunt wordt gescoord. Tot aan de herfst 7 wedstrijden gespeeld en 7 verloren. Met 78 doelpunten tegen en 9 voor. Het kan soms verkeren.

We zaten natuurlijk in een totaal verkeerde poule. De nieuwe klasse-indelingen werkten niet in ons voordeel. Daar hadden meer clubs overigens last van. We gingen dan ook niet als enige iedere week met dubbele cijfers het veld af. En leuk was dat natuurlijk niet.

Aan de andere kant, het zet de boel wel in perspectief. Want met 12-3 verloren? Dat betekent toch maar liefst 3x gescoord! En dankzij onze geweldige keeper – want dat is hij echt – was het geen 22-3!

Ook mijn 9-jarige dochter ging met andere ogen kijken. Want het ging op een gegeven moment niet meer om het winnen. Dat was toch al kansloos. Ze leerde juist hele andere dingen. Want iedere keer ging ze toch maar weer met nieuwe moed dat veld op. Kon zij na afloop van een wedstrijd zeggen dat ze alles had gegeven? Dat ze had gevochten? En dat ze echt als team hadden gespeeld? Dan was dat de winst.

Afgelopen week vroeg ik haar of ze geen spijt had van de overstap. Immers van een schitterend kampioenschap naar de laatste in de rij is natuurlijk even andere koek. Ze moest even nadenken en zei toen eerlijk dat altijd verliezen natuurlijk niet erg leuk was. Maar vind je het dan nog wel leuk om te voetballen, vroeg ik. Ze keek me niet begrijpend aan. Hoezo zou ze voetballen niet leuk vinden? Rare vraag!

Zou ze dan weer liever teruggaan naar een meidenteam? Weer keek ze me niet begrijpend aan. Waarom? In dit jongensteam kreeg ze immers meer tegenstand. Het was zwaarder, harder, fysieker. “En dus“, zei ze, “moet ik nu sneller zijn. En mag ik niet even rustig aan doen. Ik moet de hele tijd blijven gaan.  En natuurlijk zou ik het ook leuk vinden om te winnen. Dat mis ik wel. Maar hier word ik wel een betere voetballer van.”

En van zoveel wijsheid werd ik als moeder even helemaal stil.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

4 comments
  • Komt er bekend voor. Het belangrijkste is het plezier on het spelletje. En zo lang ze elke westrijd nog iets leren is er niets aan de hand.
    Lekker vol blijven houden.

    • Helemaal mee eens. Plezier is het allerbelangrijkste. Zolang ze dat behouden, komt de prestatie op een gegeven moment ook wel. Ze leren nu omgaan met verlies en daar hebben ze de rest van hun leven wat aan. Al duurt deze les nu wel heel erg lang….

  • het blijft uiteindelijk hun spelletje en juist dit spelletje, in al zijn facetten van winnen en verliezen, vindt ze dus leuk.
    Maar toch, de deur staat altijd open 😉

    • Zo is het inderdaad André! Het gaat niet om de knikkers maar om het spel. Ennuh…. niets zo wispelturig als een meisje, dus wie weet komt die deur nog eens van pas 😉

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading