De brief (5)

Dagenlang werd er naar uitgekeken. Werd de brievenbus nauwlettend in de gaten gehouden. Werd de post nog net niet uit de hand van de postbode gegrist. Werd iedere keer als het bekende geluidje voor inkomende mail klonk, gelijk de dichtstbijzijnde telefoon gepakt om de mail te checken. Werden de dagen afgeteld. Want voor dinsdag zou ze iets horen.

Maar voor het weekend kwam er niets. En ook zaterdag bleef de brievenbus leeg. Weer 2 extra dagen wachten dus, want op zondag en maandag wordt geen post bezorgd. En toen was het eindelijk dinsdag. Eindelijk, eindelijk zou ze beloond worden voor het wachten. Toch? Maar weer werd haar geduld op de proef gesteld. Geen post.

Hoe kon dat nou? Iedereen zou toch wat horen? Ook als je niet door was? Dat hadden ze toch gezegd? Of had ze het dan toch verkeerd begrepen? Even navragen bij  medespeelsters dan maar. Ook zij hadden nog niets gehoord. En ook zij waren vol spanning aan het afwachten. Dan toch maar even de KNVB contacten. Nee, de namen van de speelsters waren nog niet doorgegeven. Dus nee, er waren nog geen brieven verstuurd. En er was die dinsdag ook geen training. Dat zou pas na de herfstvakantie starten.

Ok, duidelijk. Nog even wachten dus. En wat duurt een dag dan lang! Ze had nog een paar leuke activiteiten op school. Dat brak de dag wat. Gelukkig maar, want ook woensdag en donderdag bleef de brievenbus angstvallig leeg. Vrijdag dan? Dat vonden we er wel een mooie dag voor. Vlak voor het weekend én voor het begin van de herfstvakantie. Alle hoop werd dan ook gevestigd op vrijdag.

Aftellen
Terwijl ik die vrijdag mijn vorige blog schreef kwam de ochtendpost. En……niets! Nee! Niet weer! Ik postte mijn blog, ging boodschappen doen en appte daarna nog even met een vriendin. Ook zij was nieuwsgierig of we al iets hadden gehoord. En net toen ik ‘nee’ terug appte, klonk het klepperende geluid van de brievenbus. Mijn hart maakte een sprongetje. Want ook bij mij was de spanning inmiddels aardig opgebouwd. Zou het? Zonder verwachtingen, maar met een sprankje hoop, liep ik naar de gang.

En daar was ‘ie dan eindelijk! Na dagenlang wachten.  9 dagen, 16 uur  en 12 minuten om precies te zijn. Daar lag op de mat een mooie wit met oranje envelop. Het liefst had ik ter plekke de envelop opengescheurd! Maar gelukkig kon ik mezelf inhouden. Dit was haar moment! En net nu was ze niet thuis.

Dus daar lag hij dan. Op tafel. Met daarin het lot van mijn dochter. Door of niet door? Dit was iets dat ze zo graag wilde! Het zou een klein stapje dichterbij het bereiken van haar Oranje droom kunnen betekenen. Of een stapje verder weg. Een beloning voor al haar inzet, doorzettingsvermogen en toewijding. Of een extra hobbel die overwonnen moest worden.

Dus nu begon het aftellen voor mij. De uren kropen voorbij. Maar om 15.00 uur was ze daar dan eindelijk. Ze keek me hoopvol aan. Was er post? Een kleine schok ging zichtbaar door haar heen toen ik bevestigend antwoordde. Ze liep naar de envelop en maakte hem open. Haalde de brief er uit en begon te lezen. Na een paar seconden keek ze op. Haar gezicht verraadde het al. “Ik ben door!!!!!”, riep ze. Wat een ontlading! Wat een blijdschap en opluchting! De spanning viel zichtbaar van haar af en ze las de brief nogmaals. Het stond er echt!

Circus
Samen maakten we een vreugdedansje. Ze belde papa, opa en oma’s en appte haar vriendinnen. En ’s avonds hebben we het natuurlijk met z’n allen gevierd. Want daar was wel reden toe vonden we. Want ook al is dit maar een klein stapje. Het is er een. Eentje van nog vele die gaan volgen. Want ze is er natuurlijk nog lang niet. De selectie is altijd ‘voorlopig’. Dus misschien houdt het na dit jaar wel op. Maar vooralsnog zit ze erbij. Gaat ze iedere week met haar nieuwe KNVB team trainen. En iedere 4 weken een wedstrijd spelen. Gaat ze volop genieten en haar best doen. Tot de volgende selectieronde. Dan begint het hele circus gewoon weer opnieuw.