En dat is twee. Al kwam de boodschap van De Brief dit keer wat minder hard binnen. Misschien omdat we sowieso al nergens meer op rekenden. Maar desondanks was het toch ook even slikken. Heel even.
En toen herpakte middelste dochter zich. Haalde even diep adem. Zei ‘ok’ en ‘jammer’. En daarmee was het klaar. Want zoals ik al zei, onze verwachtingen waren laag. Ze had al niet eens verwacht dat ze überhaupt een uitnodiging zou krijgen. Dus alleen dat was al super top. Bovendien was ze zelf niet helemaal tevreden over haar beide optredens. De tweede keer ging weliswaar beter dan de eerste, maar ze had toch het gevoel niet alles gegeven te hebben. Dus ging ze nergens van uit.
Maar ja, als je dan toch meedoet, wil je ook verder komen. Helaas zit dat er nu niet in. En omdat ze uiteindelijk toch wilde weten waarom niet, nam ze contact op met de trainster. En ook hier verwachtte ze weinig van. Want ja, er waren toch maar mooi 60 meiden geweest. Dus zou zij haar echt persoonlijke feedback kunnen geven? Waarschijnlijk niet.
Nou, niets bleek minder waar. Want de trainster kwam met een duidelijk verhaal terug. Met zowel haar sterke punten als haar verbeterpunten. En, in tegenstelling tot haar zus, kon zij echt iets met de feedback die ze kreeg. En voelde het voor haar toch een soort van bevredigend.
Inmiddels heeft ze sinds twee weken ook een andere positie gekregen van haar trainer. Een positie waar ze volgens hem beter tot haar recht komt. En misschien nog wel belangrijker, een positie die ze ook veel leuker vindt. Omdat ze nu veel vaker aan de bal is en meer betrokken bij het spel. Na jaren als verdediger te hebben gespeeld, gaat ze nu dus aan de slag met een hele nieuwe plek, andere manier van spelen etc. Samen met de punten van de KNVB trainster kan ze zich dus op alle fronten gaan ontwikkelen het komende jaar. Iets waar ze enorm veel zin in heeft.
En ik? Ik realiseer me dat dit Brief nr. 26 is. En dat de kans voorlopig zeer klein is dat er nog een nr. 27 komt. En dat dit voor de meiden natuurlijk heel jammer is. Maar jeetje! Wat ga ik zeeën van tijd overhouden. En ik weet niet hoeveel kilometers niet rijden. Wat een extra rust komt er ineens bij. Zowel in mijn dagelijks ritme, als in het gezin. En eerlijk is eerlijk. Dat is iets waar ik dan weer enorm veel zin in heb.