En dan is het ineens klaar. Heb je bijna vier jaar lang alles aan de kant gezet, school op de tweede plek gezet, keuzes gemaakt in het belang van je sport. En dan komt daar ineens die allesvernietigende, die wereld op z’n kop zettende brief: niet geselecteerd.
Een bericht dat gepaard gaat met allerlei emoties. Ongeloof, want je hebt fantastisch gespeeld. Verdriet, omdat al je dromen je zo bruut worden ontnomen. Woede, omdat je het gevoel hebt dat het niet fair is gegaan. Strijdlust, want dit is niet de enige route. En berusting, want je bent er helemaal klaar mee.
En ik begrijp je zo goed. Want ik heb dezelfde emoties. Ik heb je maandag zien spelen. En niemand kwam je voorbij. Niet in snelheid en niet in techniek. Je bouwde het spel fantastisch op, gaf mooie passjes en herstelde de fouten van een aantal (soms nieuwe) teamgenoten. Kortom, jij was die plek meer dan waard.
Maar ik wist inmiddels ook dat er in zo’n selectieproces vaak ook andere dingen meespelen. Dingen waar je niet altijd de vinger achter krijgt. Maar die je een gevoel geven van onmacht. En onrecht.
En dus had ik die maandag al de hele dag een knoop in mijn maag. Ik was een beetje grieperig en wilde eigenlijk vroeg mijn bed in, maar wist dat ik toch met je mee moest. Want alles in mij zei dat het je laatste keer zou zijn. En ook al probeerde al die lieve moeders daar, met wie we al jaren door ditzelfde circus gaan, me te overtuigen van het tegendeel (ook zij zagen je immers spelen). Alles in mij zei dat dit het was.
Maar toen ik je zag spelen, sloegen toch ook bij mij de twijfels toe. Want je was ijzersterk. Zou ik me dan toch vergissen? Zoveel talent konden ze toch niet bruutweg negeren? Alleen omdat. Tja, omdat wat eigenlijk? Misschien dat we daar via de trainster een soort van antwoord op gaan krijgen. Maar ik weet nu al dat het niet bevredigend zal zijn.
En heel eerlijk, geeft dat ook niet. Want het is zoals het is en veranderen kun je het niet. En voor nu lijkt het misschien het einde van de wereld. Maar gelukkig zijn er meer wegen naar de top. En alles is relatief. Want je zit ook in je pré-examenjaar. En een beetje extra focus op je studie kan dus geen kwaad. Dus misschien heeft het wel zo moeten zijn nu.
Laat ondertussen je voeten maar lekker spreken in dat leuke team bij die mooie nieuwe club van je. En onthoud: if you can dream it, you can do it!
PS En succes natuurlijk voor al die meiden die wel door zijn. En hun moeders. En vaders. Jaren hebben we samen staan te blauwbekken langs het veld. Samen gelachen en gehoopt. We gaan jullie missen!