De Brief (23)

Sinds je op je zesde voor het eerst je kicksen aantrok, heb je je hart verloren. Sindsdien heb je veel voor je geliefde sport gedaan. En veel gelaten.

Zo maakte je toen je nog klein was minder speelafspraken of ging je niet naar feestjes. Je sloeg populaire tv programma’s op de vrijdagavond over, zodat je op zaterdag uitgerust het veld op kon. Je hebt zelfs je schoolkeuze er op aangepast. De HAVO was immers net wat makkelijker te combineren met je sport dan het VWO.

Je hebt je menigmaal moeten bewijzen. Bij je clubs tegenover trainers, teamgenoten of ouders. Bij de KNVB tijdens zo’n vijftien selectiemomenten. Maar het was het allemaal waard. Want met kerst kreeg je te horen dat je mee mocht naar hét selectiemoment. Het moment waar je al jaren op wachtte. De selectie voor het landelijke team.

In twee toernooien tegen de andere districten mocht je je bewijzen. Laten zien dat jij dat plekje waard was. Het eerste toernooi vond plaats op 16 januari. De tweede werd vanwege de slechte weersverwachting afgelast. Vorige week, op 13 februari werd dit toernooi ingehaald. Midden in je toetsweek. Maar je hield je hoofd koel. Nam contact op met school en je trainster. En zorgde er gewoon voor dat je er tussen alle toetsen door zou staan.

Beide toernooien was ik erbij. En ik zag je heerlijk staan ballen op het veld. Uiteraard keek ik ook naar ‘de concurrentie’, maar ik focuste me vooral op jou. En je deed het goed. Stond sterk te spelen, zoals altijd stabiel in de opbouw, rustig, het overzicht bewarend. En natuurlijk wat mooie reddingen. Je staat immers centraal achterin. Na afloop gingen we dan ook tevreden huiswaarts. In de wetenschap dat we niet lang hoefden te wachten op ‘De Brief’. We zouden de volgende dag namelijk al iets horen.

De volgende dag was het Valentijnsdag en zat ik op mijn werk. Regelmatig mijn inbox van mijn mail te verversen. Net toen ik in een bespreking met collega’s zat, kreeg ik via de groepsapp te horen dat we mail hadden. Snel opende ik mijn mailbox. Zonder echt te lezen wat er in het onderwerp stond. Ik opende de bijlage en scrolde gelijk door naar de namenlijst. Er stonden eigenlijk vooral onbekende namen op. Vreemd. Mijn oog viel op de kop boven de namenlijst. ‘Voorlopig geen vervolg’, stond er. Huh? Kregen we nu een lijst van namen van degenen die niet door waren? En toen drong het langzaam tot me door. Als in slow motion liet ik mijn ogen over de namenlijst gaan. En daar, ongeveer halverwege, zag ik je naam staan. Jouw naam. Op de lijst. Je was niet door. Mijn moederhart kromp ineen.

Even was ik perplex. Maar gelijk begonnen de radartjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Hoe laat had je je toetsen? Was je al klaar? Had je het bericht al gezien? Lang hoefde ik daar niet over na te denken. Want je appte me de vier woorden die ik je had willen besparen.

Ik ben niet door.

Uiteraard belde ik je gelijk. En ik hoorde aan je stem dat ik nu moest komen. Ik keek op de klok, bijna lunchtijd. Ik excuseerde me bij mijn collega’s, griste mijn jas van de haak en pakte mijn tas en sleutels. Eenmaal thuis wist ik dat ik niets, maar dan ook helemaal niets kon zeggen om de pijn te verzachten. Een pijn die ik op de dag van de liefde eigenlijk alleen maar kon vergelijken met liefdesverdriet. Want jouw grote liefde had je voor even de rug toegekeerd. Had jou laten weten dat je even niet de ware was. En liet je met een gebroken hart en leeg gevoel achter.

Het enige dat ik dan ook op dat moment kon doen was mijn arm om je heen slaan. Je even vasthouden en je laten voelen dat het wel weer goed kwam. Want hoe graag ik het ook gewild had, ik kon je geen antwoord geven op die ene belangrijke vraag: waarom?

Inmiddels zijn we een week verder. En zijn de scherpe kantjes er een beetje af. Heb je gesproken met je KNVB trainster en je trainers op je club. Je rug weer gerecht. En heb je weer een sprankje hoop. Want je bent altijd ‘voorlopig’ geselecteerd. Voorlopig. Een woord dat als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt als je in de selectie zit. Maar dat je nu een opening biedt. Een mogelijkheid. Een nieuwe kans. Want ‘nu niet’, betekent niet ‘nooit niet’.

Want na de zomervakantie komen er gewoon weer nieuwe rondes. En dat wordt natuurlijk niet makkelijk. Je moeten invechten in een team dat al op elkaar is ingespeeld. Maar het is niet onmogelijk. En je kunt de komende maanden keihard werken aan dit nieuwe doel. Je blijft immers nog wel gewoon in het districtsteam spelen.

Bij topsport horen teleurstellingen. Daar word je alleen maar sterker van. Dus lieverd, knok je weg maar terug. Je komt er wel. Want je weet ‘if you can dream it, you can do it!’