De Brief (19)

Na de eerste euforie van de brief met daarin een uitnodiging voor weer twee activiteiten, stonden we hier snel weer met beide benen op de grond. Want ons vermoeden was juist. Er stonden nog te veel namen op de lijst. Er zou dus wederom een selectie plaatsvinden. En deze was afgelopen maand.

Na een training en een stagedag zat het er al weer op. En kon het wachten weer beginnen. Dochterlief bleef er nuchter onder, maar vroeg na een week toch voorzichtig wanneer ik dacht dat ze wat zou horen. Daarvoor hadden we natuurlijk al uitgebreid gefilosofeerd over haar kansen. Maar het bleef koffiedik kijken. Op de tribune kon ik er weinig kaas van maken. Waar werd op gelet? Wat zochten ze? En paste zij in dat plaatje?

En wachten duurt gewoon lang. Heel lang. Dag na dag verstreek. En voor we het wisten was er weer een week voorbij. Zonder enig bericht. We wisten dat we in de eerste week van december toch echt iets moesten horen. De eerstvolgende activiteit stond namelijk gepland op de 10e. We hoopten dan ook vurig op een sinterklaascadeautje. Hoe leuk zou dat zijn?

En alsof ze het aanvoelden kwam daar, toch nog onverwacht, op 4 december die alles bevrijdende pling van een binnenkomende mail. Dochterlief was die dag toevallig vrij van school. En met vriendinnen op pad. Omdat ze afhankelijk was van Wifi zou het dus wel even duren voordat ze ‘m zelf in haar mailbox zou krijgen. En dus maakte ik mijn mail snel open. Al verraadde het onderwerp al wel de inhoud:

“Uitnodiging MO14 West”

Het stond er echt.

“Uitnodiging”

en niet “Uitslag”

Twee woorden die op het oog op elkaar lijken, maar een wereld van verschil betekenen.

Ze had het wederom geflikt. Ze zat in de MO14 West. Wat gaaf. Uiteraard probeerde ik haar gelijk te bellen. Maar ondanks dat al die kids tegenwoordig vastgegroeid lijken te zijn aan hun mobiel, nam ze niet op. Dus bleef ik het net zo lang proberen tot ik haar te pakken had. Het eerste wat ze vroeg was ‘ben ik door?’ En toen ik ja zei, moest ik mijn telefoon gelijk een meter van mijn oor houden. Wat was ze blij! En opgelucht! Helemaal toen ze hoorde wie er nog meer op de lijst stonden. Al begreep ze niet helemaal waarom sommige namen er niet op stonden. Maar voor nu was ze vooral intens gelukkig.

En dus mag ze weer aan twee activiteiten meedoen. Morgen is de eerste. Volgende week de tweede. En dan is het wederom wachten. Wachten op die allesbepalende brief. De brief waarin staat of ze in januari mee mag doen aan de selectieactiviteiten voor het landelijke team. De afgelopen Sinterklaas kon al niet meer stuk. En nu maar hopen dat we dat dit jaar ook over de kerst kunnen zeggen. Want hier staat op het verlanglijstje stiekem geen witte, maar vooral een Oranje kerst.