Vandaag is de diagnose definitief gesteld. Eigenlijk wist ik het natuurlijk al langer. Maar tot nu toe kon ik de symptomen nog wel wegwuiven. Nu kan dat niet meer. Gek eigenlijk, want ik dacht altijd dat dit mij niet zou overkomen. Een ver-van-mijn-bed-show, die alleen anderen treft. Wat had ik het mis zeg!
Als ik terugdenk, dan heb ik het eigenlijk al een tijdje onder de leden. De eerste tekenen dateren al uit 2011. Daarvoor was er eigenlijk weinig aan de hand. Leefde ik gewoon mijn leventje. Ging naar mijn werk, bracht de kinderen naar school, ging met het gezin op vakantie. Je kent het wel.
Maar in 2011 kwam hier verandering in. Ik weet nog precies waar het gebeurde. Ik stond bij een klein veld. Daar moet ik besmet zijn geraakt. Eerlijk gezegd vermoed ik dat mijn oudste dochter me heeft aangestoken. Zij had het al eerder. Maar ja, ze was toen nog klein. Kon niet precies uitleggen wat ze voelde. Dus heb ik het toen niet de aandacht gegeven die het nodig had. Maar goed, achteraf is het natuurlijk altijd makkelijk praten.
En nu ben ik er dus mee besmet. Kom ik er waarschijnlijk nooit meer van af. Zullen er momenten komen dat ik me heel goed voel. Maar ook momenten die heel zuur zijn.
Gelukkig ken ik inmiddels de voortekenen. Meestal begint het namelijk met een prettig gevoel. Een soort van gezonde spanning voor wat komen gaat. Alsof alles nog mogelijk is en je de hele wereld aan kan. De beste remedie is dan om oranje kleding aan te trekken. In extreme gevallen helpt het dan ook om een rood-wit-blauwe vlag op je wang te zetten. Of op die van je kinderen.
En dan zit er eigenlijk nog maar 1 ding op: samen zijn met lotgenoten. Het liefst ga ik dan naar een stadion. Ik móet dan gewoon de oranjeleeuwinnen zien spelen. En als het goed gaat, ga ik daarna euforisch naar huis. En zo niet, dan ben ik daar dus ziek van. Zoals gisteren. Toen we net dat ene doelpuntje te kort kwamen voor een Olympisch ticket. Wat was dat zuur zeg. Helemaal omdat ‘we’ zo goed speelden.
Gelukkig gloort er echter nog hoop aan de horizon. Want ondanks dat je je heel naar kunt voelen door oranjekoorts, hoeft het geen reden tot ongerustheid te zijn. Want net als bij gewone koorts is het van belang om voldoende te drinken, rust te nemen en het uit te zieken. Daarna kun je er weer tegenaan.
Tot de volgende oranjekoortsaanval natuurlijk. Dan begint het gewoon weer opnieuw.