Afzien

Met 2 van die sportieve dochters, wek ik nogal eens de indruk dat ik ook heel sportief ben. Zo wordt regelmatig gevraagd welke sport ik doe, proberen ze me op het werk altijd te strikken voor een hardloopwedstrijd en wil mijn buurvrouw wel een 7×7 voetbalteam met mij starten. Groot is dan ook de teleurstelling als ik vertel dat het voetbalgen toch echt een generatie heeft overgeslagen.

In eerste instantie krijg ik dan nog reacties als ‘dat zal toch wel meevallen?’ Of ‘joh, zo erg zal het toch niet zijn?’ Maar helaas. Zo erg is het wel. En nu heb ik er ook bewijs van. Op beeld nog wel. Want vorige week woensdag heb ik een heuse voetbaltraining gehad, inclusief partijtje. Dus niks kijken vanachter een hek. Niks aanmoedigen en goed bedoelde adviezen geven. Maar gewoon zelf het veld op.

Aanleiding voor dit korte – nou ja kort, noem 2,5 uur maar kort – moment van sportiviteit was het voetbalfestival in Utrecht. Of eigenlijk WEURO17, het  EK vrouwenvoetbal dat volgend jaar naar Nederland komt. Ter promotie hiervan worden in samenwerking met de KNVB in alle speelsteden voetbalfestivals georganiseerd. Boordevol activiteiten voor voetballende meiden. En hun moeders.

En ja, hoe vaak krijg je nu de kans om samen met je dochter aan zoiets mee te doen? Een mooi dagje voetbal ‘bonding’ in de herfstvakantie. Mijn oudste dochter had al een andere afspraak staan, maar mijn middelste dochter zag een voetbalmiddagje met mama wel zitten. Dus schreven we ons samen in.

Nog net op tijd bedacht ik me dat scheenbeschermers en voetbalschoenen wel handig zouden zijn. En gelukkig kon ik die lenen van een vriendin. Die wel sportief is. En wel kan voetballen. Maar dat terzijde.

En toen werd het woensdagochtend. Ik werd wakker van de kletterende regen op het afdak. Nee! Heb ik dat? Heb ik nou echt de enige dag van de week uitgekozen waarop het knetterhard regent om sportief te gaan zitten doen?

Gelukkig bleek het mee te vallen, want naarmate de dag vorderde werd het droger. En tegen de tijd dat we in Utrecht aankwamen scheen zelfs de zon! Daar werden we hartelijk ontvangen bij Sporting ’70. Na een warming-up van ADO-speelster Hélène Heemskerk gingen mijn dochter en ik ieder naar een ander veld. Zij ging een toernooitje spelen met de andere meiden. Wij moeders kregen een training.

En dat was best intensief. Veel 1-tegen-1 dus geen kans om je te verbergen. Hoppa. Aan de bak. En wat blijkt, het passen van een bal ging best goed. Het aannemen daarentegen…..Waarom ziet dat bij mijn dochters er zo simpel uit? Bij mij springt die bal echt alle kanten op zodra mijn voet er tegen aankomt. Of hij rolt gewoon door als ik ‘m probeer te stoppen.

En dan nog maar te zwijgen van mijn conditie. Nou ja conditie. Dat is wat veel eer voor mijn fysieke gesteldheid. Want wat was die slecht zeg! Echt ver beneden nul. Of beter gezegd, je hebt mijn toestand, dan heb je heel lang niets. Echt heel lang niets. En dan heel ver weg, op de horizon komt de nul in zicht.

Als uitsmijter mochten we ook nog een potje voetballen tegen onze dochters. Superleuk, maar we werden natuurlijk aan alle kanten weggespeeld. Gelukkig konden we de eer nog enigszins redden door nipt (en met heel veel geluk) met 2-1 te winnen.

Kortom, dat hele voetbal bleek behoorlijk afzien. Getuige ook de dagenlange spierpijn die ik eraan overhield.

Maar wat was het leuk! Stiekem begrijp ik mijn dochters dus wel. Waarom ze zo balverliefd zijn. En er geen genoeg van kunnen krijgen. Dus wie weet. Mocht de buurvrouw binnenkort weer een balletje opgooien voor een 7×7 team, zou ik zo maar eens overstag kunnen gaan. Mits zij zich niet te veel gaat ergeren aan al mijn balverlies natuurlijk.

Bron: youtube kanaal Womens Euro 2017.

[Mét bewijs dat ik echt gevoetbald heb op ongeveer 15 en 19 seconden…]