Onoverwinnelijk

Je eerste kampioenschap. Voor degene die het ooit meegemaakt heeft, staat het vast nog op het netvlies. De spanning, de ontlading, de trots. Zo’n eerste keer is er eentje om te koesteren.

Zelf ben ik ooit clubkampioen geworden met zwemmen. En die beker heb ik nog steeds. Als ik ‘m zie denk ik altijd weer terug aan dat ene moment. Toen iedereen één voor één naar voren werd gehaald. Hoe we steeds dichter bij de nummer 1 kwamen. En ik mijn naam nog steeds niet had gehoord. Dat ik dacht dat ze me vergeten waren. En toen ik ineens, totaal onverwacht, de eerste prijs kreeg! Dat doet wat met je. Zeker als klein meisje.

Met voetbal is die spanning wellicht iets minder. Want je ziet het natuurlijk aankomen. Hoeveel punten je voor staat op de nummer 2. En wat je dus moet doen om het kampioenschap in de wacht te slepen. Maar ja, dan moet je dat wel nog ‘even’ doen.

3 weken geleden was het al zover voor mijn middelste dochter. Als 8-jarige had zij de kans om met haar team – de ME1 – kampioen te worden. Ze hoefden slechts 1 punt te halen. Dan waren ze niet meer in te halen.  Maar de spanning bleek te groot. Ze kwamen niet lekker in de wedstrijd en verloren zelfs sinds lange tijd een pot.

2 weken geleden mochten ze daarom in de herkansing. En nog wel met een thuiswedstrijd ook! Is er een mooiere plek om kampioen te worden?

En nog steeds was gelijkspel genoeg. Want met 6 punten voorsprong op de nr 2 én met een doelsaldo van +41 kon het eigenlijk niet meer fout gaan. Maar goed, dat dachten we vorige week ook. Dus zowel bij spelers, coaches als ouders was toch enige gezonde spanning voelbaar.

En daar gingen ze, de meiden. Nog even hun yell om vervolgens hun positie in te nemen. Maar net als het weer, was ook het spel wisselend. Zeker in de eerste helft. Hoewel het team eigenlijk vooral op de helft van de tegenstander te vinden was, kwam het niet echt tot scoren. Was de druk weer te hoog? Hoe het ook zij, de meiden zaten wederom niet lekker in hun spel. Maar gelukkig kwam daar de spreekwoordelijke gouden wissel en scoorden we de 1-0. De kop was eraf!

Na de rust bleek de keepster van de tegenpartij 2 koppen gegroeid. Kansen van onze kant greep ze moeiteloos uit de lucht. Maar niet allemaal. De verlossende 2-0 viel. Dat ging de goede kant op. Een uitbraak van de tegenpartij bracht ineens weer wat spanning in het spel: 2-1.

Alsof de meiden dat zetje nodig hadden, kwamen ze toen pas echt op dreef. Het tegendoelpunt werd binnen een minuut afgestraft door een fantastische afstandsschot: met een mooie boog over de keepster heen werd het 3-1! Vele kansen volgden, maar ze wilden er niet in. En toen vlak voor het eindsignaal de 4-1!

Wat een ontlading!

KAMPIOEN!!!

De meiden deden een vreugdedansje met hun trainer. Een aantal ouders had bloemen geregeld. De meiden omhelsden elkaar en gingen trots met hun bloemen op de foto. Ze konden het nog maar nauwelijks geloven. Voor de meesten van hen, misschien wel voor allemaal, was het hun eerste kampioenschap. Ze waren er beduusd van.

En mijn jongste spruit van 14 maanden, voelde dat er iets bijzonders gebeurde. Ze liep naar haar zusje en gaf haar een knuffel. Onbetaalbaar!

En nu, bijna 2 weken later, glimt mijn dochter nog steeds van trots. De bloemen prijken als een stille getuige op de schoorsteenmantel. En de kampioensfoto? Die gaan we inlijsten. Zodat ze een blijvende herinnering heeft aan dit unieke moment. En ik hoop dat ze later, bij het zien van deze foto, zich weer even net zo onoverwinnelijk voelt als nu.