De Brief (16)

De tijden dat de deurmat afsleet omdat één van mijn meiden ijsberend door de gang liep, zijn inmiddels voorbij. Door schade en schande wijs geworden zullen we maar zeggen. Want inmiddels weten we dat de kans groot is dat hét bericht gewoon per mail kan komen. Of via de app. Of via de tam-tam.

En dat haalt de charme er wel een beetje af. Want het heeft wel wat. Zo’n witte envelop met Oranje logo in de brievenbus. Je weet nooit wanneer hij komt. En als hij er dan is, is daar die lichte shock. Kijk je elkaar nog even aan. Met een blik tussen vrees en hoop. Wat zou er in staan? Vervolgens wordt ‘ie rits-rats opengescheurd en gelezen. Om elkaar daarna in de armen te vliegen. Met tranen van blijdschap. Of van verdriet.

Maar goed. Die momenten zijn er niet meer zoveel. Want tegenwoordig gaat de correspondentie vooral per mail. En dan is het afwachten welk mailadres wordt gebruikt. Het mijne – waar ik het vrijwel meteen zie binnenkomen op mijn mobiel – of het adres van mijn dochter – die nooit haar mail checkt, omdat daar toch alleen spam op binnenkomt.

En zo kon het dus gebeuren dat mijn middelste dochter thuiskwam van haar voetbaltraining. Waar ze van haar teamgenootje – die ook had meegedaan aan de laatste selectietraining – hoorde dat zij bericht had gehad van de KNVB. Een positief bericht. Met namenlijst.

En drie keer raden wie daar niet tussen stond.

Het voordeel was dat de klap daardoor minder groot was toen we in haar mailbox ‘De Brief’ vonden. Natuurlijk opende ze deze nog wel. Want ergens was er toch de hoop dat er een foutje was gemaakt. Dat ze toch door was. Maar die hoop bleek ijdel. Want het bericht was kort en duidelijk. “Bedankt voor je deelname en succes bij je club.” Of iets van die strekking.

Ze bleef even naar het scherm staren. Liet de woorden indalen. En ze besefte dat dit het dus was. Na een selectieronde MO11 vorig jaar mocht ze door de naar de MO12 selectieronde. Toen ze deze niet haalde, dacht ze dat haar KNVB avontuur voorbij was. Groot was dan ook de vreugde toen ze afgelopen seizoen alsnog mocht invallen bij de MO12 en enkele trainingen mocht meedraaien. En nog groter was de vreugde toen ze onlangs weer werd uitgenodigd voor opnieuw een selectieronde MO11. Logisch dus, dat ook het verdriet groot was nu ze wederom te horen kreeg dat ze het niet had gered. Een bericht waar ze niet op had gehoopt. En waarmee haar KNVB avontuur echt ten einde kwam.

Natuurlijk, ze is nog jong. Ze kan zich nog ontwikkelen. En ze wil het graag. Heeft die stip op de horizon gezet. Dus zeg nooit nooit. Maar voor nu is het klaar. Over en uit. En baalt ze als een stekker. Maar ze houdt haar rug recht. Ziet dit als een hobbeltje dat ze moet overwinnen. Waar ze nog sterker van wordt. Kortom, niks mis met haar incasseringsvermogen. Het komt dus wel goed met haar. Net als met al die 32 andere meiden die ook op de lijst stonden. Zeg nooit nooit.