De Brief (15)

Ruim een jaar geleden ontving middelste dochter haar eerste brief. Ik weet het nog goed. Wat was ze blij! Eindelijk eentje voor haar in plaats van voor haar zus. Ze doorliep de vier selectieactiviteiten voor de MO11 en de twee voor de MO12. Maar ze was met haar negen jaar nog jong. Wellicht te jong? In ieder geval ontving ze uiteindelijk de brief waar ze niet op hoopte. De brief waarin stond dat ze niet door was.

We dachten dan ook dat het klaar was. Misschien dat ze een jaar later een nieuwe kans zou krijgen? Als ze tien zou zijn? Maar we hoopten op niets. Groot was dan ook de euforie toen ze een paar weken na de teleurstellende brief totaal onverwacht werd opgeroepen voor een invalbeurt bij een wedstrijd van de MO12. Daarna belandde ze alsnog op de stand-by lijst. Mocht ze nog een aantal keer invallen en nog een laatste keer meetrainen. En dat was het. Het seizoen was klaar. Geen idee wat de toekomst zou brengen.

Natuurlijk hoopte ze dat ze weer een brief zou krijgen. En toegegeven. Het heeft natuurlijk ook iets speciaals als zo’n witte envelop met Oranje logo op de deurmat valt. Met jouw naam in het venster. Je hart maakt dan toch even een klein sprongetje. Maar of dat nog een keer zou gebeuren? En wanneer? Geen idee. Misschien na de zomervakantie? Het was koffiedik kijken. Feit was in ieder geval dat we er afgelopen week totaal niet mee bezig waren.

Groot was dan ook het vraagteken boven mijn hoofd toen ik afgelopen woensdag om 15.33 uur een appje kreeg van medevoetbalmoeder R. Haar dochter is een oud teamgenootje van de mijne en stond afgelopen seizoen ook op de stand-by lijst van de MO12. R. vroeg of mijn dochter die middag niet bij de KNVB in Muiden was. KNVB? Muiden? De radars in mijn hoofd begonnen langzaam te draaien. Het seizoen was toch al klaar? Had de MO12 een activiteit dan? Nog een oefenwedstrijd? Ik begreep er niets van. “Ze stond op de lijst”, appte R. Huh? Lijst? Welke lijst?

Blijkbaar was een aantal weken geleden een brief verzonden. De brief. Die had ik echter nooit ontvangen. Ze mailde ‘m naar me door. En daar stond het:

“De KNVB nodigt je uit … twee selectieactiviteiten …. MO11 Utrecht…Namens de technische staf ….gefeliciteerd …..datum eerste activiteit: woensdag 23 mei….Aanwezig 15.30 uur….”

15.30 uur? Dat was inmiddels 6 minuten geleden! En wij waren niet thuis, laat staan in de buurt van het veld. En voetbalkleding hadden we evenmin bij ons. Wat nu? Oké, tijd voor een plan de campagne. 15.30 uur was de verzameltijd. De training zelf zou om 16.00 uur starten. Goed, dat gaf een klein beetje lucht, maar ook dat zouden we met geen mogelijkheid halen. Even bellen met de KNVB dan maar. Dochterlief bleek inderdaad op de lijst te staan. En ja de brief was ook naar haar verzonden.

Per mail.

Naar haar mailadres.

Ik stond even perplex. Hadden ze nu echt zo’n belangrijk bericht rechtstreeks naar een kind van tien gestuurd? Zijn er echt kinderen van die leeftijd die hun mail bekijken? Zich überhaupt bewust zijn van het feit dat ze een mailadres hebben? En waarom? Ik sta toch al enige tijd in hun bestand. Sterker nog, afgelopen seizoen ontving ik ook gewoon mail voor haar. Maar goed. Tijd om hier lang bij stil te staan was er niet. Want als ze uiterlijk om 16.30 uur op het veld kon staan, loonde het nog de moeite om te gaan, zo luidde het advies. Dat moesten we kunnen halen.

We gingen dan ook direct naar de auto en belden onderweg oudste dochter op die net thuis was van school. Ze kreeg de instructie om voetbalkleren, sokken, schoenen, scheenbeschermers met kousjes en een bidon klaar te leggen. En passant deed ze er ook nog douchespullen en wat te eten bij. En omdat het zo warm was had ze zelfs ijsklontjes in de bidon gedaan! Wat een fantastische zus was ze toch. Enfin, ze had de deur al voor ons opengezet. We pakten de spullen en reden door naar Muiden. Pffff wat was ik blij dat de activiteit zo dicht bij ons in de buurt was!

Ondertussen kleedde dochterlief zich in de auto om. Op de snelweg gaf ik nog wat extra gas en strak om 16.15 uur reden we de parkeerplaats op. Gehaald. Mijn dochter holde de auto uit en meldde zich op het veld. Alsof er niets aan de hand was deed ze een (uiteraard veel te groot) hesje aan en voegde zich bij de training. Wat was ik trots op haar. Een jaar geleden liep ze nog verlegen en onwennig over het veld. En moest je haar nu eens zien!

Ik bleef even kijken en ging daarna naar huis. Want voor oudste dochter stond nog een wedstrijd met haar MO13 KNVB-team op het programma. Deze was gelukkig ook in Muiden dus konden de meiden elkaar mooi afwisselen. Toen ik mijn middelste dochter na afloop weer mee naar huis nam, had ze pas voor het eerst tijd om even stil te staan bij alles.

Ze had gewoon net meegedaan aan een selectieactiviteit.

Van de KNVB.

Hoe gaaf!

En oké, de euforie van ‘de brief op de mat’ had ze dit keer gemist. Maar de adrenaline en opwinding van deze onverwachte middag maakte dat meer dan goed. En eigenlijk paste het ook wel weer bij haar, tot nu toe toch al ongewone, KNVB-route.

Maar hoe het ook zij, haar KNVB-avontuur is voorlopig blijkbaar nog niet klaar. Dus op naar selectietraining nummer twee. Alles ligt weer open.