Een bijzonder paar

Ken je dat? Dat je denkt dat je alles op orde hebt. Ruim op tijd terug van vakantie voor de eerste training. Voetbalkleding gewassen. Scheenbeschermers mét sokjes binnen handbereik. Je kind keurig op tijd op het veld. In tenue. Met voetbalschoenen van pak ‘m beet twee maanden oud. Het zonnetje schijnt. Geen vuiltje aan de lucht. Totdat dochterlief na afloop tegen je zegt dat ze lekker heeft getraind. Maar wel zere voeten heeft. En dat haar voetbalschoenen te klein zijn.

Te klein? Serieus? Je bedoelt die schoenen die we nog maar net voor het einde van het seizoen hebben aangeschaft? Waar slechts een aantal wedstrijden en een voetbalkamp op is gespeeld? En die er nog uitzien als nieuw? En dat wil wat zeggen. Want er worden jaarlijks wat schoenen versleten. Met name de noppen. Die hebben heel wat te stellen. Maar bij dit paar niet. Die heb je immers pas net. Dus tuurlijk schat! Grapje zeker?

Maar nee. Hierover worden geen grapjes gemaakt. Niet over dit paar. Want inderdaad. Je had ze nog maar net. Maar deze zijn bijzonder. Niet vanwege de kleur. Alhoewel oranje natuurlijk wel top is. Ook niet vanwege het merk. Want Adidas is nu eenmaal je favoriet. Nee, het is iets heel anders dat deze schoenen bijzonder maakt. Want hierop prijkt niet alleen de handtekening van Vivianne Miedema. En die van Dirk Kuyt. Nee. Wat deze schoenen écht bijzonder maakt, is de handtekening van jouw grote heldin: Daniëlle van de Donk.

Want hoe gek het ook klinkt. Het was nog best lastig om een handtekening van haar te bemachtigen. Van Vivianne en Dirk had je ze al. Puur omdat je het geluk hebt gehad hen recent te mogen ontmoeten. Dirk tijdens een voetbalclinic en Vivianne bij haar boekpresentatie.

Maar Daniëlle. Dat was andere koek. Je was al vaak bij wedstrijden van de Leeuwinnen geweest. Maar een handtekening was nog niet gelukt. Laat staan een foto. Jouw grote voorbeeld bleek onbereikbaar. En toen werd je zusje ineens gevraagd om voor Intersport een promotieshoot voor de WEURO haarbandjes te doen. En mocht ze daarvoor naar de KNVB Campus in Zeist komen. Waar ook de Oranjeleeuwinnen aan het trainen waren. En bedacht ze dat ze jouw voetbalschoenen mee moest nemen. Want stel dat.

En het lukte. Want na afloop van de shoot werden drie leeuwinnen geïnterviewd. En jouw heldin was daar een van. En dus stond je zusje klaar met jouw schoenen en een stift. En kreeg jij eindelijk die felbegeerde handtekening. Gewoon. Op je voetbalschoenen. Naast die van Dirk en Vivianne. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En als extraatje kreeg je ook nog die van Shanice erbij. Een mooier cadeau had je zusje je niet kunnen geven. Deze schoenen zouden nooit meer uitgaan.

En nu zijn ze dus te klein. Heb je er slechts twee maanden van kunnen genieten. En moet je ze alweer inruilen voor een nieuw paar. Maar iets zegt mij dat ze dit keer niet in de kliko eindigen. Maar dat ze een speciaal plekje krijgen tussen al je foto’s, posters, bekers en medailles op je kamer. Want al hebben deze schoenen niet veel meters gemaakt. Zijn ze niet tot op de nop toe afgesleten. Heb je er geen kampioenschap mee gewonnen. Ze zijn het meest bijzondere paar dat je ooit hebt gehad.