De spanning was om te snijden. Niet zo gek natuurlijk. Want we werden al een week lang gek gemaakt via de media. De ene docu na de andere verscheen. Het was dan ook wel heel bijzonder: in 1999 voor het laatst. Zouden ze dan nu echt de titel gaan pakken?
Manlief had op het laatste moment een kaartje gekregen voor de Kuip. Als het dan toch bijna gaat gebeurde, dan kun je immers niet dichtbij genoeg zijn. En wat een feestje zou het worden. Kampioen worden bij de Rotterdamse zusterclub Excelsior. Het zat er gewoon echt in. Ze hoefden alleen nog maar even te winnen. En dan was het kampioenschap zeker.
Wij keken thuis. Mijn oudste dochter en ik. Daar zagen we dat haar cluppie het van begin af aan moeilijk had. De druk was blijkbaar toch te groot. Het werd een moeizame wedstrijd. Echt niets lukte. Van het mooie spel dat ze anders spelen, was nu weinig te zien. Het laatste half uur kon mijn dochter het niet meer aanzien. De spanning was te groot. Excelsior gaf geen duimbeedte toe en wist drie keer te scoren. De nederlaag was een feit. Geen feestje. Geen schaal. Wel veel ongeloof. Verbijstering. En dikke tranen.
Want wat was mijn dochter teleurgesteld. Het zou de eerste keer in haar jonge leventje zijn dat haar club landkampioen zou worden. Hoe had dit kunnen gebeuren? Poepchagerijnig was ze. We zouden die middag nog even weg gaan. Maar ze wilde niet mee. Was absoluut niet in de stemming. Maar ze moest van mij. Beetje afleiding zou goed zijn. Eenmaal op onze bestemming aangekomen hielp het natuurlijk niet mee dat vriendin L. (en absoluut pro-Ajax) uitbundig begon te lachen. Maar ja, geef haar eens ongelijk.
Toen ze eenmaal door die zure appel heen was, kwamen we gelukkig iemand tegen die ook niet blij was. Mijn dochter was dus niet de enige. Iemand begreep haar. En langzaam begon ze te ontdooien. Want het kan nog steeds. Ze staan nog steeds bovenaan. Ze hebben het zichzelf alleen even wat moeilijker gemaakt. Maar ach. Past dit scenario ook niet gewoon een beetje bij haar cluppie?
Alles hangt nu van de laatste wedstrijd af. En van Ajax. Maar ja, die gaan toch wel winnen. Zij hebben na gisteren waarschijnlijk vleugels gekregen. Knappe prestatie ook hoor. Dat wil ik best toegeven. Maar ik gun het haar cluppie zo!
Dus beste Giovanni, je laat je team nu in afzondering trainen. En dat is heel goed. Houdt ze maar even weg bij al die media. En hun fans. Want nu komt het erop aan. Zondag mogen ze in eigen huis laten zien dat zij het kampioenschap verdienen. En zeg nou eerlijk. Is het niet veel leuker om thuis kampioen te worden? In het mooiste stadion van Nederland? Daar waar ze elk grassprietje kennen? En ze totaal geen spanning meer hoeven voelen? Hoe mooi zou dat zijn?
En als het nu toch onverhoopt niet lukt. Stel dat. We gaan er niet van uit natuurlijk. Maar stel. Dan zijn we natuurlijk allemaal teleurgesteld. Dat zal ik niet ontkennen. En dan moeten we dat even verwerken. Fair enough. Maar zullen we daarna gewoon de rug rechten? Schouders naar achteren, hoofd omhoog? En afspreken dat we er in 2019/2020 een dubbelfeest van maken? Omdat dan gewoon de mannen én de vrouwen van Feyenoord kampioen worden. En in 2023 nog een keer. Want dan is mijn oudste 18. En oud genoeg om misschien, wellicht, wie weet haar droom in vervulling te zien gaan. En te spelen in Rood-Wit in een overvolle Kuip. Want dan is het vrouwenvoetbal zo populair dat we dat stadion wel kunnen vullen. Ik zeg deal!